Nevada, Arizona en Utah: Death Valley, Las Vegas, Zion en Bryce

Death Valley is wel een beetje zoals je het verwacht, maar dan nog groter. Het is een hele grote woestijnvallei omringd door voornamelijk rode, bruine en gele rotsbergen aan alle kanten, maar ook grote lege vlaktes. 

Gisteravond laat zagen we daar niet veel van, maar nu wel. De vallei is behoorlijk vlak en daardoor kan de hele omliggende omgeving goed zien. En het is er warm, heel warm…..

Onze campeerplek van vannacht ligt aan de westkant van het park. We besluiten op tijd weg te gaan om het park te bekijken en om een plekje op de camping bij Furnace Creek te bemachtigen. Dit is de hoofdplaats van Death Valley en vanaf daar is de rit naar Las vegas een stukkie korter. We eindigen onze reis ook in Las Vegas, maar voor nu gebruiken we het als een leuke tussenstop. Een keer wat anders dan nationale parken.

We rijden dus naar Furnace Creek via Stovepipe Wells. Tijdens de rit kijken we onze ogen uit. Zoveel bergen en rotsen om je heen, in net zoveel kleuren. In Stovepipe Wells halen we even het parkkrantje (elk nationaal park heeft dat) op, bekijken de souvenirshop en lunchen even in de camper. Daarna rijden we door naar Mosaic Canyon en doen daar met de kinderen een wandeling midden door een canyon. Je loopt daar langs bergwanden met allerlei patronen en kleuren. De wanden hier lijken opgebouwd uit verschillende stukjes rots, vandaar de naam Mosaic. Er ziin ook hele gladde stukken rots. En deze kan je natuurlijk goed gebruiken als een rotsglijbaan! Dat laat Manik zich geen 2 keer zeggen. Dus bij alle rotsen waar het enigszins kan, glijdt hij eraf. Ook vindt hij het geweldig om op alles te klimmen. Het is leuk om te zien hoe hij de dingen die je hem vertelt, onthoud en in de praktijk brengt. Hou je voeten dwars als je omlaag gaat, voel of je voeten grip hebben, kijk goed waar je ze neerzet… etc. Als jij het niet goed doet, corrigeert hij je ook nog eens ;-). Het is een leuke wandeling, niet ver, maar wel voor met name Manik een groot avontuur. Voor Anouk, met Kono in de rugdrager, af en toe niet altijd even makkelijk, maar ach….. 

Na deze wandeling rijden we door naar Furnace Creek. Er is daar een klein hoteldorpje dat ook camperplekken heeft. Met een zwembad erbij :D.  En dat voor nog geen 13 euro :). Hadden we al gezegd dat het warm was hier. Tijd om even te zwemmen met de kinderen. Het is een ’Spring fed pool’, gevuld met bronwater dus en precies de juiste temperatuur. Met zijn allen genieten we heerlijk van het zwembad, maar vooral de kinderen. Een leuke afwisseling voor ze. In dat dorpje zie je ook meteen dat je in het western/country gebied van de US aan het komen bent. Heel veel attributen hier, die ook veel met oude stoomtreinen te maken hebben. En het staat ook nog allemaal uitgestald om goed te bekijken. Manik kijkt zijn ogen uit. Om de dag af te sluiten rijden we naar Zabriski point. Dit is een makkelijk bereikbaar punt, met een hele mooi zonsondergang. We genieten hier nog even van het uitzicht over de vallei en rijden met de schemer naar ons plekkie in het park.

Als we de volgende dag onze planning aan maken zijn, komen we erachter dat we bepaalde routes net niet kunnen doen met de camper (RV in het Amerikaans). Onze RV is 25 ft en 2 van de routes die we willen doen is alleen voor voertuigen korter dan 25 ft. We doen natuurlijk even navraag bij het informatiecentrum hoe nauw het luistert. Het blijkt dat je echt maar een paar inches over hebt. Jammer, maar dat is voor ons dus niet te doen. We besluiten om naar een gebied te gaan in Death Valley dat Badwater Basin heet. Dit ligt 289 ft onder zeeniveau. Het merendeel van het gebied ligt hoog, je bevindt je eigenlijk continu wel op 1000+ ft. Er ligt daar een zoutvlakte en het is er nog heter. We gaan met zijn 2-n even kijken en laten de kinderen achter de ipad in de camper. We zijn vlakbij en ze zitten vast in de stoelen, dus dat gaat wel goed. De zoutvlakte is uitgestrekt en heet! Erg leuk om een keer gezien te hebben. In de verte zie je de bergruggen en je ziet de lucht in de verte trillen door hitte. Terug in de camper rijden we door naar een ’Natural bridge’ (natuurlijke stenen brug). De wandeling hiernaartoe loopt weer door een canyon. De brug is hoog! En we maken er wat leuke foto’s. Omdat de rit naar Las Vegas nogal lang is, willen we teruggaan naar de camper. Maar het pad loopt door en Manik zegt ‘We moeten doorlopen, net als de andere mensen. Mijn wandelbenen doen het wel, hoor’. Tja, we lopen dus nog een stukje door en overtuigen Manik even later toch dat we maar moeten gaan. 

De rit naar Las Vegas is lang, maar wel alweer adembenemend! We moeten natuurlijk eerst tanken. We tanken wat af hier, want we rijden veel miles en ook vaak in de bergen, dus om de dag moeten we echt wel tanken. We hadden geen idee dat Utah zo mooi was en dat er zoveel bergen en rotsformaties waren. We kijken onze ogen uit. In Vegas aangekomen gaan we eerst naar een camperreparatie toko. De vorige tent kon het zonnescherm niet goed repareren en er is nog een onderdeel nodig. De monteur daar gaat proberen het kapotte onderdeel te bestellen, maar het blijkt uiteindelijk dat alleen een hele arm besteld kan worden. Balen! Maar we hadden rekening gehouden met een schadepost ergens rond de 1500 dollar en het wordt nu gelukkig wel iets minder. Blijft zonde van het geld natuurlijk. We maken een afspraak om 5 mei de boel te laten maken. Op 6 mei leveren we de camper in en gaan we naar huis. Maar genoeg hierover, we hebben nog steeds vakantie!

We hebben een campeerplekkie gevonden voor onze RV bij Resort Circus Circus (natuurlijk met casino) op de Strip van Las Vegas! We parkeren, kleden ons even om en gaan op pad met de kinderen. We kijken onze ogen uit in het casino van het hotel. Nou ja, vanaf een afstandje dan. Onder de 21 jaar ben je niet welkom in de gokgebieden (en terecht). Maar het is erg moeilijk uit te leggen voor Manik, want hij wil heel graag met de spelletjes (gokapparaten) spelen. Tot zijn ongenoegen mag dat echt niet. Huilen dus! Het is ook tijd om te eten… We pakken een leuk restaurant in het hotelresort en eten voor de verandering weer eens buiten de deur. Daarna lopen we de Strip op. Ontzagwekkend en decadent! Je ziet gondels in het water, een gigantische waterval, de eiffeltoren nagebouwd, Romeinse tempels en in de casino’s zijn allerlei optredens van de meeste grote sterren (Elton John, Celine Dion etc). We kijken onze ogen uit. En de kinderen vinden de lichtjes ook leuk. Na een flink stuk lopen, wordt het later en merken we dat de Strip zich richting het nachtleven begint voor te bereiden. Overal wordt reclame gemaakt voor escortgirls en toplessshows. We besluiten daarom snel een taxi te pakken en leggen de kinderen op bed. Tri gaat nog even alleen het casino in en vergokt een klein vermogen ($6). In je eentje gokken is niet zijn ding. Er waren wel wat leuke blackjack tafels, maar de betaalbare plekken waren al bezet ;)

De volgende dag rijden we naar Zion Nationaal Park. In 1 dag rijden we door 3 staten van de Verenigde Staten heen: Nevada, Arizona en Utah. Toch wel apart. Maar eerst gaan we nog even zwemmen! Na het zwemmen, rijden we nog even naar de outlets te gaan. Er is zoveel te shoppen dat we het maar een beetje moeten opknippen. Anders kunnen de kinderen het niet aan, hahaha….. Anouk vindt er een mooie tas en portemonnee. We kopen nog wat kleren voor de kids en paar gympen voor Tri… en rijden door naar Zion.

We rijden flink door en vinden een mooi plekje in het dorp midden in het nationaal park. We zitten letterlijk tussen de rode rotsbergen in, prachtig! De kinderen spelen daar lekker in de speeltuin, we eten bij een mooi kampvuur en we roosteren nog even een marshmallow of 2. Als de kinderen op bed liggen genieten wij nog even samen van het heerlijke vuur en de mooie sterrenhemel. 

We gaan de volgende ochtend op tijd richting het park en parkeren bij het bezoekerscentrum. Het merendeel van Zion moet je met de (grats) shuttlebus bezoeken. We pakken de shuttle en starten met een wandeling van de topattractie Scouts lookout/Angels landing. Dit is volgens de beschrijving een zware wandeling van bijna 8 km totaal. Je gaat ook nog bijna 450 meter omhoog! En het wordt afgeraden voor kleine kinderen. Maar Manik is al 4 en een hele grote vent ;). Bij het bezoekerscentrum geven ze aan dat er onderweg op elk moment mooie uitzichtpunten zijn, dus we besluiten om gewoon te starten en te kijken waar we op uitkomen. De terugweg is bergafwaarts, dus komt altijd wel goed. We instrueren Manik wel meteen dat hij aan de bergwand kant moet lopen en naast ons moet blijven. Er zijn geen veiligheidsrailings en de afgrond is maar 1 stap verwijderd. Anouk neemt Kono in de rugdrager en we gaan op weg. Het is een flinke klim met een paar ‘switchbacks’ (zigzagpaden) met een behoorlijk steigingspercentage. Elk moment verwachten we dat Manik er klaar mee is, maar hij loopt gewoon door, zingt liedjes en praat over zijn ‘superbenen’. Wij zijn stomverbaasd. We zien onderweg nog een mooi hert op nog geen 2 meter afstand, verschillende eekhoorntjes en tal van leguaantjes (althans zo noemt Manik ze). Het uitzicht tijdens de klim is groots (eigenlijk adembenemend, maar dat gebruiken we zo vaak). Je kijkt langs bergwanden door de vallei heen uit op een bergrug. Het is lastig te omschrijven, maar we zullen wel wat foto’s uploaden. Manik krijg veel complimenten en bekijks van alle volwassenen die de klim doen. Ook Anouk krijgt een ‘Go mom!’ te horen. Het is flink zwaar met 15+ kg extra op je rug. Uiteindelijk bereiken we de Scouts lookout. Dit is eigenlijk het hoogste punt totdat het echt gevaarlijk wordt. Omdat je zo hoog bent heb je een geweldig uitzicht op de omgeving. Wel moeten we de kinderen heel goed in de gaten houden, want overal afgronden. Vanaf hier kan je doorklimmen naar Angel’s Landing. Het topje van de berg. Dit is ook echt een klim. Er hangt een ketting waar je je aan vast kan houden en heel veel afgronden. Anouk gaat eerst even een kijkje nemen en komt na een minuut of 20 terug. Echt de moeite waard zegt ze. Alleen het waait er vrij hard en ze had haar windjack niet bij. We besluiten dat Tri daarna de laatste klim gaat doen en dat Anouk alvast begint aan de afdaling naar beneden met de kinderen. En we ontmoeten elkaar samen bij de cafetaria, want we hebben Manik patatjes beloofd na zo’n flinke wandeling. En Kono ook, natuurlijk!

Tri gaat helemaal naar de top van Angels Landing en maakt daar hele mooie foto’s. Anouk gaat rustig aan met de kinderen naar beneden, waarbij Manik opnieuw bewonderende blikken en reacties krijgt. Heel grappig! Onderaan de berg krijgt hij zijn verdiende patat en hij glundert en eet in zijn eentje (Kono is inmiddels in slaap gevallen) de hele bak op. Tri komt even later terug en we lunchen samen nog even wat. We besluiten om nog een kleine wandeling naar de Emerald pools met waterval te doen, maar toen we daar aankwamen was de waterval er eigenlijk niet en de pools waren ook niet veel soeps . Oorzaak: droogte. Wel een beetje jammer. 

Na deze wandeling is het voor de kinderen, met name Manik, echt genoeg geweest en we gaan terug naar de camper en besluiten om naar Bryce Nationaal park door te gaan rijden. Dit is zo’n 85 mile (130 km) verder. Om vanaf Zion te komen naar Bryce kun je via een canyontunnel. Alleen die tunnel is op het hoogste punt 13 ft en onze camper is 12 ft. Dit betekent dat je er, ervan uitgaande dat het een tweebaansweg is, eigenlijk niet doorheen kan met de camper. Maar aangezien veel touristen deze route maken, hebben ze er iets op gevonden. Namelijk voor 15 dollar per RV, maken ze voor jou de tunnel leeg en dan kun je er via het midden doorheen rijden. Geinig, hoor.. je voelt je wel belangrijk als ze de weg voor je afzetten ;). En als je de tunnel uitrijd zie je mooi een rij auto’s wachten tot jij klaar bent :D

De rit van Zion naar Bryce Canyon Nationaal park gaat voor een deel via de scenic byway 12 . En dat is echt een prachtige slingerweg, soms door rotsbergen heen. Echt super! In Bryce canyon hebben we een camping ook vlakbij het nationaal park gevonden. We stappen uit en merken dat het meteen echt fors kouder is. In Zion liepen we nog in ons t-shirtje in de ochtend. En in Bryce vertelt de receptionist dat ze vorst verwacht voor de nacht en dat we niet onze waterslang buiten moeten laten liggen. En ja, hoor nog geen uur later hagelt het en begint het zelfs licht te sneeuwen. Wat een weerextremiteiten deze week: 35 graden in Death Valley en -2 in Bryce! En, tja eigenlijk kunnen we zo ook niet het park in, want de wegen zijn te glad voor de camper.

We hadden al 2 nachten geboekt in Bryce. Dus we kijken wel hoe het gaat met het weer. Als de ochtend aanbreekt klinkt het getik van… hagel?!? op onze ruiten. Hmmm, dat was nou ook weer niet de bedoeling. Als we bij de receptie even vragen wat het weer gaat doen, klinkt dat niet heel rooskleurig. Regen, sneeuw en kou :(. Dan maar even eerst naar het binnenzwembad. Daar is tot onze verbazing eigenlijk niemand. We hebben het hele zwembad voor onszelf. En weer met een spa pool erbij. Manik en Kono willen eigenlijk alleen maar in de spa pool zitten. Maar dat is ook niet goed voor ze. Dus met wat overtuiging wisselen ze wel af. Na een tijd heerlijk gezwommen te hebben, lijkt het erop dat het buiten opklaart. Omdat Bryce eigenlijk heel goed met de auto te doen is, besluiten we toch gewoon te gaan. En het informatiecentrum geeft ook aan dat het kan. 

Als we wegrijden begint het zonnetje te schijnen. Dat geeft moed. En het goede weer houdt ook even aan. Het is wel flink koud, maar daar kunnen we ons voor kleden. We rijden de verschillende lookouts af en vergapen ons weer aan wat de natuur hier gemaakt heeft. De hoofdattractie in Bryce is het amfitheater. Dit is een uitzicht op een vallei met allemaal rotsformaties. Je ziet spires waar allemaal stukken uit weggesleten zijn. Een soort hoge smalle palen die taps toelopen waardoor de elementen en rotssamenstelling grote groeven in weggesleten zijn. Kijk maar naar de foto’s ;) (of even googlen). Het doet ons soms denken aan kastelen en heeft op een bepaalde plaats ook wel wat weg van het befaamde Anchor What in Cambodja (wij hebben dat nog nooit met eigen ogen mogen aanschouwen). We kennen helaas niet het hele park doen, want een stuk is afgesloten vanwege de sneeuw. Het blijft raar hoe koud het hier is. Het weer begint langzaam aan om te slaan, dus we gaan richting de camping. 

We besluiten ons een keer als goede toeristen te gedragen en boeken het avonddiner met western band. Dit is een soort buffet met een klein gunslinger showtje en dan nog een optreden van een lokale western band. De kok blijkt vroeger een lasser voor Harley Davidson geweest te zijn, dus het zal wel goed zitten met de steaks ;) De locatie is vlakbij de campeerplek, dus goed te doen met de kids. We besluiten de camper te laten staan en te lopen naar de locatie. Slechte beslissing. Door de wind en de hagel is het echt niet fijn voor de kids. We komen aan, maar Tri sprint terug om alsnog de camper even te halen. We willen niet ’s avonds nog een keer met de kids door dit barre weer lopen. Tri mist hierdoor de pistolen man en de klappen van de zweep. Maar Manik en Kono zien het wel. En zij vinden dit echt gaaf. Manik vind de piewer (zo noemt hij een pistool)meneer heel cool! Het eten is goed en meer dan voldoende. De kinderen mochten gratis mee eten, maar je mocht wel een volle portie opscheppen. Ze hebben hun buikjes goed rond gegeten. 

Dan is het tijd voor de hoofdact. De band betreed het podium en we zien veel gezichten die we al eerder die avond hebben gezien.

Hmmm, de Fiddler (violist) is zeker goed te noemen… de rest.. tja.. De kinderen vinden het in ieder geval geweldig. Manik springt bij het eerste nummer van zijn stoel en begint te dansen. Kono gaat mee met hem en samen dansen ze de hele avond op de muziek.

Manik heeft een soort breakdance style met allemaal moves (zijn woorden). En kennelijk kan dat op elke muziekstijl. Wij vinden de muziek ook wel leuk en het past wel bij de setting. Als het voorbij is zien we de piewermeneer (sheriff) nog even staan. Manik wil niet gaan, maar als Papa zegt dat hij gaat kijken… Dan gaat meneer wel even mee. Daar aangekomen zijn allemaal mensen op de foto aan het gaan en uiteindelijk wil Manik ook graag. Een leuke foto en een kaartje met de handtekening van de piewerman rijker gaan we naar de camper. De kinderen zijn klaar en liggen binnen een paar tellen rustig in hun bedje te slapen. Al met al een leuke avond!

De ochtend brengt ons nu echt sneeuw. Er ligt toch zeker een paar centimeter! Manik wordt daar heel blij van en wil sneeuwballen gaan gooien! Om 7:30 in de ochtend! Tja, Tri is geen ochtend mens, maar tegen zoveel enthousiasme doe je niets. Dus Papa kleedt zichzelf en Manik snel aan en hop naar buiten. Blij als een kind gaat Manik naar buiten. Na een sneeuwbal of 5 is hij toch uitgespeeld, want zijn handen zijn onderhand bevroren. We gaan naar binnen en Anouk heeft de warme melk voor Manik klaar staan. Mooi begin van de dag. 

Vandaag is de planning om door te rijden naar Arches, maar we gaan toch nog even langs Bryce. We hopen dat er in het park nog wat sneeuw ligt. Bryce met sneeuw is op zijn mooist, zeggen ze. We horen dat het bij het Bryce amfitheater al redelijk weggesmolten is. Maar de weg verder het park in is weer open en dat ligt hoger. We rijden door naar de andere lookouts. En daar ligt nog redelijk wat sneeuw. Manik en Kono vermaken zich hier kostelijk mee. Met zijn 2n en soms ons erbij doen ze sneeuwbalgevechten. Denk dat ze stiekum toch de winter van Nederland gemist hebben. Het is me wat met al dat mooie weer wat we gehad hebben ;).. Bryce en Zion zijn toch echt 2 hoogtepunten geweest. Nooit geweten dat er in Utah zulke mooie nationale parken zijn.

Blij dat we Bryce helemaal hebben gezien, rijden we door naar Arches. 

Volgende keer meer over Arches nationaal park, Canyonland nationaal park en de Grand Canyon!